One week down, 19 to go

Het is al een week geleden dat en mijn blog online zette. De tijd vliegt nu al! Maar wat heb ik toch een geweldige week gehad! En dan met voornamelijk met stage.

Maandagochtend half negen moest ik mij melden bij de organisatie die voor mij de stage heeft geregeld. Het zou maar een tien minuutjes duren maar het was uiteindelijk drie kwartier. Ik had geluk dat er nog andere mensen stage gingen lopen in Cavalieri hotel dus ik hoefde niet alleen. (En ik was misschien wel stiekem vergeten om uit te zoeken welke halte ik moest hebben, maar goed) Samen met nog twee andere meiden heb ik me netjes gemeld bij de receptie en we mochten meteen doorlopen naar de HR afdeling voor een introductie. Mijn stagebegeleider, die overigens super aardig is, heette ons welkom en leidde ons rond. Het hotel is werkelijk geweldig. Het dakterras is mijn nieuwe favoriete plek, het heeft immers uitzicht op het appartement van David Beckham.

Zodra iedereen netjes op de plek zat kwam vroeg mijn stagebegeleider me welke vraag ik zou stellen als ik een interview zou afnemen. Na netjes antwoord te hebben gegeven kreeg ik de kans om een uur later deze vraag te stellen tijdens een interview. NA EEN UUR! Geweldig toch! Het tweede interview van de dag was een meneer die mij niet de hand wilde schudden toen ik hem ging halen in de lobby. Ik kan je wel zeggen dat dat een redelijk ongemakkelijk moment was maar ik heb het overleefd. Echter toen hij tijdens het interview door had dat ik wel degelijk invloed had op de sollicitatieprocedure wist hij niet hoe snel hij het gesprek ook op mij te richten. Jammer jong, jou kans is voorbij!

In Malta is een zeer laag werkeloosheidspercentage maar ook een heel laag minimumloon. Maltezers wisselen zo vaak van baan. Als je een interview gepland hebt met iemand dan is de kans groot dat die persoon niet eens komt opdagen omdat hij of zij waarschijnlijk al iets beter heeft gevonden. Of je neemt iemand in de ochtend aan die aan het einde van de dag alweer ontslag neemt. In Malta everything is possible.

Ik heb tot nu toe aan 4 interviews mogen deelnemen. Dit waren 3 mannen. Een wilde me de hand niet schudden, meneer twee was een Australiër met een amazing accent en meneer drie bleef maar knipogen (Ja meneer, knipoog nog een keer en dan heeft u ZEKER dan baan).

Ik krijg geweldige kansen en ik zit pas in week 1. Mijn stagebegeleider wilt dat ik de eerste drie weken ga observeren en de mensen ga leren kennen zodat ik mij op mijn plaats voel en weet om te gaan met de verschillende managers. Hartstikke prima.

Natuurlijk doe ik naast stage ook nog andere dingen. Zoals eten voor de helft van de prijs tussen 6 uur en 8 uur op woensdag. Of feestjes bouwen in het appartement.

Het appartement is natuurlijk super mooi alleen de keuken kan met 9 mensen een ravage (ravaasj) zijn. Maar gelukkig heb ik een Braziliaanse huisgenoot wat graag poetst als hij dronken is en dat kan dus voorkomen om 01:15 als iedereen slaap. Dus de keuken word toch wel regelmatig schoongemaakt. Thank you Gustavo!

Ik heb nu wel mensen om me heen met wie ik voornamelijk optrek en dat ik natuurlijk super fijn, maar toch mis ik Nederland nog wel hoor. Vooral als ik ga slapen en als ik opsta. Normaal ben ik gewend dat Dion naast me ligt en dat is nu duidelijk niet het geval dus dat is wel minder (heel erg minder zelfs). Maar goed. We zeggen elkaar dat 5 maanden super snel voorbij zullen zijn en dat we voor we het weten kunnen gaan vechten wie nu de tv mag claimen, maar toch weet je dat het zwaar gaat worden. We hebben in ieder geval 10 – 14 oktober. En om even duidelijk te maken hoe lang dat nog duurt, dat is nog 35 dagen. Aftellen doen we zeker!

Zoals meneer de Veurzitter mooi heeft gezegd: Voordat het weer emotioneel wordt even relativeren. De vijf maanden zijn zo voorbij! En ik kan wel zeggen dat ik dit zeker doe!

Dit is eigenlijk alles wat ik op dit moment te vertellen heb. Volgende week mogen jullie weer genieten van mijn avonturen.

Tot volgende week!
X Andrea